| 10 | Het einde van een lange tocht

Inmiddels ben ik halverwege Washington en loop ik iedere dag met dezelfde jongens, Harebear en Quickmunch. Ik ben ze eerder al regelmatig tegengekomen, en nu hike ik samen met hen naar het einde van de PCT. Waar we echter niet goed in zijn, is het rustiger aan doen. In acht dagen hebben we de eerste 250 mijl van Washington al afgelegd. Washington is bovendien een pittige staat, met aanzienlijke hoogteverschillen. De laatste dagen hadden we allemaal wat pijntjes. Mijn voeten zijn flink breder geworden, waardoor mijn gebruikelijke schoenmaat te klein is. Na een paar dagen kreeg ik flinke pijn aan mijn tenen door de krapte. Ik strik mijn veters lager en losser, zodat ik wat meer ruimte heb, en de pijn wordt al snel minder. Ik had geen zin om een vijfde paar schoenen aan te schaffen, maar goed, de voeten zijn nu eenmaal belangrijk, vooral in de laatste fase van de trail.

We hadden een rustdag ingepland in Snoqualmie, een skidorp langs een snelweg – daarover later meer. De dagen ervoor waren prachtig, maar ook pittig. Washington heeft een goed onderhouden trail die door dichte pijnboombossen slingert, langs bloemenvelden en meren, vulkanen en enorme bergen. Het landschap is gevarieerd, en je kunt er veel verschillende bessen verzamelen, zoals bramen en aardbeien. Ik pluk regelmatig huckleberry-bessen en doe ze door mijn havermout – heerlijk! De natuur biedt zoveel lekkers.

De dag dat we Snoqualmie in lopen, worden we opgewacht door trailangel Ron bij een parkeerplaats. Hij staat daar met zijn caravan, partytent en klapstoelen, en biedt de hikers koude drankjes en lekkers aan. Het is geweldig hoe mensen zich inzetten voor hikers; voor ons betekent het ontzettend veel. Ron raadt ons aan om zoveel mogelijk te eten. Nou, dat hoef je mij niet twee keer te zeggen! Ik eet de hele tafel leeg. Na wat gezelligheid vertrekken we naar ons hostel, of beter gezegd, een skihut die als hostel dient. Daar kookten de bezoekers zelf, en samen maakten we pasta. Top! Later op de dag hadden we nog een biertje in een kroegje en gingen we slapen in het hostel. De slaap was helaas niet veel, want er waren een aantal zieke hikers. Het komt vaker voor dat ziekte zich verspreidt op plekken waar veel hikers samenkomen, vaak door onhygiënische omstandigheden. De meeste gevallen lijken het norovirus te zijn. Die nacht waren er twee hikers die in de slaapzaal aan het braken waren, wat uiteraard geen prettig beeld gaf. De eigenaar besloot de tent zelfs bijna te sluiten uit angst voor verdere verspreiding. We besloten snel te vertrekken, hoewel mijn was nog niet droog was. Gelukkig mocht ik van een receptionist van een ander hotel de was in hun droger stoppen. Na een flinke stapel pannenkoeken en een mega-pizza later, voelden we ons weer opgeladen. Ook had ik wat praktische dingen gedaan, zoals het bestellen van vliegtickets naar Mexico, mijn volgende bestemming na de PCT. Hiervoor had ik andere kleding nodig, dus ik bestelde die online en liet het bezorgen in een dorpje aan het eind van de trail.

We gingen weer de trail op en klommen meteen de hoogte in. De eerste campground aan de top was druk bezocht, vooral omdat deze toegankelijk was voor weekendhikers. Al snel trok een wolk boven ons op, die de campground bedekte – het zag er bijzonder uit. Ook de volgende dag bevond ik me regelmatig boven of in de wolken, wat voor prachtige beelden zorgde. Ik besefte me goed dat de laatste dagen van de trail in zicht kwamen, en hoewel ik ook uitkijk naar een nieuw avontuur, ben ik de PCT nog helemaal niet beu. Sterker nog, ik zou het hier wel kunnen afbouwen, bijvoorbeeld door af en toe te kamperen in Mexico of Costa Rica.

Ondanks dat het einde bijna in zicht is, blijven de Northern Cascades een enorme uitdaging – waarschijnlijk het pittigste stuk qua hoogteverschillen. Maar ondanks de moeite ging het goed, en door de kortere afstanden – we liepen nu minder dan 30 mijl per dag – hadden we meer tijd in de avond om te ontspannen. In de avonden speelden we soms gitaar, snackten we wat en genoten we van de stilte terwijl het langzaam donker werd. Helaas voelde Quickmunch zich niet goed, waardoor we een extra rustdag in Wenatchee inlasten. Hiervoor moesten we eerst 60 mijl liften. In Washington zijn de afstanden tussen dorpen enorm, maar gelukkig hadden we snel een rit die ons naar Wenatchee bracht. De overgang van de hoge Cascades naar het droge woestijnlandschap in een uur was verbazingwekkend. De VS is echt enorm divers.

In Wenatchee bracht ik mijn telefoon naar een reparatiewinkel, want ik zou hier later terugkomen. Het was fijn om alles even op een rijtje te zetten en wat rust te nemen. Quickmunch had meer tijd nodig om te herstellen, dus hij bleef nog een paar dagen, terwijl Harebear en ik verder gingen. We gingen richting Stevens Pass, met onze voedselzakken goed gevuld – dit was de laatste resupply van de trail. We kwamen langs een dorpje met alleen een bakkerij. Daar zouden we de laatste dagen onze voorraad aanvullen met vers brood en lekkernijen – heerlijk! Na wat uren lopen, rook ik plots rook in de lucht. Toen we dichterbij kwamen, zagen we de bosbrand, niet ver van ons pad. Mijn eerste reactie was om zo ver mogelijk weg te blijven. Gelukkig waren er hikers die ons vertelden dat de brand al een paar dagen woekerde, maar dat er geen direct gevaar was. Toch wilden we snel verder. We kampeerden 's nachts langs een riviertje, bespraken de dag en maakten ons klaar voor de volgende.

De volgende ochtend was de rook inmiddels overal, en toen we de eerste klim hadden bereikt, zagen we hoe de brand zich uitstrekte over de vallei. Het was een magisch gezicht toen de ochtendzon door de rook heen brak. Die dag maakten we flink wat meters om weg te komen uit de rook. De tweede helft van de dag werd een flinke uitdaging – steile paden, dichtbegroeide bossen, en veel bomen op het pad. Het voelde soms alsof de trail dit stukje had vergeten bij te houden, wat de rest van Washington absoluut niet was. De Northern Cascades hebben mij niet alleen fysiek uitgedaagd, maar ook mentaal, vooral door het terrein en de obstakels onderweg. Het vergt veel concentratie en geduld, maar we bikkelden door, gemotiveerd door het idee dat de grens dichtbij was.

Op het moment dat ik dit schrijf, rest me nog maar 80 mijl. Washington heeft me zoveel prachtige natuurverschijnselen geboden. Vanmorgen, op de top van een berg, hing er een enorme mistbank die het zicht vrijwel wegvaagde. Toen de zon eenmaal doorbrak en de mist zich terugtrok, bood dit een prachtig gezicht. Het zijn deze kleine, wonderlijke momenten die de PCT zo bijzonder maken.

Eind van de dag bereikten we het zandpad naar Stehekin, waar we opgepikt werden door een enorme schoolbus die als shuttle fungeerde. Stehekin is compleet afgelegen, een soort vakantieoord met enkele huisjes. We besloten te cowboy campen op een picknicktafel, wat verrassend goed ging. In de ochtend haalden Harebear en ik nog wat lekkers bij de bakkerij, voordat de schoolbus ons terugbracht naar de trail. Ik had besloten om mijn laatste dagen flink uit te pakken en een extra resupply bij de bakkerij te doen. Geen box opgestuurd, maar elke ochtend een kaneelrol, brood voor de lunch, en 's avonds nog een koek – heerlijk!

De laatste dagen werden een aaneenschakeling van prachtige momenten. Het voelde alsof ik door een filmdecor liep, de uitzichten waren adembenemend. Op een bergpas genoot ik van het uitzicht over de valleien, de steile bergwanden, en de sneeuw die hier en daar nog lag. Uiteindelijk zette ik mijn tent op bij een bergrand, met een zonsondergang die door de rook van een bosbrand scheen. Het was een perfecte afsluiting van een reis vol hoogtepunten, maar ook met moeilijke momenten. De pijn in mijn voeten, de tekenbeten, het lange doorbijten op de mindere dagen, het verlies van mijn spullen en de strijd met mijn lichaam – maar ook de momenten van vriendschap, de ongelooflijke natuur, en de voldoening van het behalen van een mijlpaal.

Na het bereiken van de grens gingen we voor de "victory lap" naar Harts Pass, het laatste rangerstation van de trail. Ondanks de vermoeidheid was het gevoel van trots overweldigend. Na 4.000 kilometer lopen, kwamen we eindelijk aan bij de Canadese grens. Wat een ervaring! Na nog een rit terug naar Harts Pass, nam een man ons mee naar beneden, met zeven hikers gepropt in een pick-up truck, wat voor een legendarische afscheidsrit zorgde. Aangekomen in Mazama, brachten we onze laatste nacht door bij Lion's Den, een camping waar we even konden bijkomen. De rust en de vrolijke sfeer waren precies wat we nodig hadden.

De volgende dag boekten we een bus naar Wenatchee, waar ik mijn telefoon kon ophalen, en daarna gingen we naar Seattle. De USA was klaar, maar het voelde als een ongelooflijk hoofdstuk in mijn reis. Het was pas echt te beseffen toen ik vertrok dat ik door zo'n divers en prachtig land had gereisd. 4000 kilometer te voet, wat een avontuur..

Ik heb een samenvattend stukje geschreven ter afsluiting;

Op 13 mei begon ik aan mijn hike door de VS, bij de Mexicaanse grens in het dorpje Campo. 110 dagen later en +/- 4000 kilometer verder ben ik aangekomen bij de Canadese grens. Wat een prachtig avontuur is het geweest. Ik heb door zoveel verschillende landschappen mogen lopen, van de droge woestijnvlaktes in Californië, tot de hoge bergtoppen van de sierra's en de northern cascades, de vele meren en rivieren, uitgestrekte bossen, enorme wildernis gebieden, gigantische stukken afgebrand gebied en het zien van actieve bosbranden, de bloemenvelden, de stranden van Oregon, de sneeuw passen van de hooggebergtes en de vulkanen van Washington. Dit allemaal te voet ervaren, is de meest natuurlijke en aandachtige manier, je ziet de landschappen langzaam veranderen. Ik heb mogen ervaren hoe het is om nomadisch te leven, iedere avond ergens anders thuis te kunnen noemen en je tent op te zetten op de meest geweldige plekken. Doordat je je continu in de natuur bevind, maak je alles mee wat de dag en nacht te bieden heeft en ga je mee in het ritme van de natuur. Van de zonsopkomst, de zonsondergang en de heldere sterrenhemel. Lopen door de brandende zon en de rest van de elementen. Het zien en horen van zoveel verschillende diersoorten en de variatie van flora en fauna. Ik ben daarnaast positief verrast door wat het westen van de VS te bieden heeft. De trailcultuur, de trail magic en "trail angels", mensen die me onderdak hebben geboden, de vriendelijkheid van vele mensen, of de tientallen liften die ik heb gehad, de hikers die ik heb ontmoet en vriendschappen die hieruit zijn ontstaan, het kunnen zien van classic Amerikaanse dorpjes en steden die ik anders nooit zou hebben ontdekt. Ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring. Door deze ervaring zal ik back home meer backpack trips kunnen ondernemen, het zal voor altijd bij me blijven. Mijn reis is voorlopig nog niet klaar, de volgende bestemming zal Mexico zijn, waar ik eerst mijn lichaam de nodige rust ga geven.