| 7 | Noord-Californië

De laatste dag richting Lake Tahoe bleek verrassend interessant te worden. Nadat ik het El Dorado National Park uitwandelde, kwam ik langs een kleine kiosk die vaak door daghikers werd bezocht voor informatie. Ik kreeg meteen wat drinken en eten aangeboden omdat ik de PCT aan het wandelen was, wat ontzettend gaaf was! Even verderop zat een man van in de zeventig op een bankje. Hij raakte in gesprek met mij en twee andere hikers. We praatten over alles en nog wat, inclusief onze ervaringen met de thru-hike. De man was duidelijk onder de indruk van ons avontuur, en tot mijn grote verbazing drukte hij zomaar een biljet van honderd dollar in mijn handen. Wat een onverwachte, maar enorm fijne verrassing. Dit soort spontane momenten van ‘trail magic’ gebeuren af en toe, en ze maken de reis extra bijzonder. We bedankten Bill hartelijk en vervolgden onze weg op de trail.

Op de PCT komt het vaak voor dat je iets kwijtraakt. Alles in- en uitpakken en elke dag je spullen meesjouwen is niet altijd handig. Zo had ik in het begin mijn zonnehoed aan een tak laten hangen, en dat was natuurlijk flink balen. Maar een tijdje later vond ik op de trail een andere hoed! Iets kleiner dan de mijne, maar hij deed zijn werk. Ook mijn zonnebril ging kapot, maar gelukkig vond ik er een in een hikerbox! Zo zie je maar, niets is verloren op de trail. Mijn wandelstokken had ik zelfs even vergeten in de auto van een lift die ik had gekregen. Terwijl ik in gedachten al bezig was met hoe ik nieuwe zou moeten regelen, vond ik ze ineens weer aan het eind van de middag, op de trailhead, de plek waar ik was opgehaald. Je kunt echt niet anders dan denken: lucky me.

En dan de hikerboxes. Vooral Amerikanen sturen hun resupply boxes naar verschillende locaties langs de trail, vaak met te veel voorraad die ze dan in hikerboxes achterlaten. Zo kwam ik in Sierra City zelfs zonder inkopen te doen. Alles wat ik nodig had, vond ik in de hikerboxen: van snacks tot zelfgemaakte maaltijden van mensen thuis. Het voelde bijna als een cadeautje van de trail. Ik ben er altijd ontzettend dankbaar voor en controleer altijd even wat er in de hikerbox zit als ik er een tegenkom.

Dan Lake Tahoe. Met het honderd dollar biljet van Bill dachten we, een groepje van vier hikers, dat we wel een deel van een overnachting konden betalen. Helaas bleek alles volgeboekt te zijn, en de prijzen voor een simpele motelkamer waren absurd: meer dan driehonderd dollar per nacht. Blijkbaar was er een golf evenement en traden de Chainsmokers op, wat de stad in de zomer tot een hotspot maakte. En ja, het was weekend. De overgang van de wildernis naar de bewoonde wereld is altijd weer even wennen – de prikkels zijn overweldigend. Het is fijn om weer connectie te hebben, berichten te ontvangen en even bij te praten met de buitenwereld. Maar uiteindelijk besluiten we om naar een camping in Tahoe te gaan. Van de honderd dollar gaven we het uit aan een heerlijk Amerikaans ontbijt, wat een traktatie was.

Op de camping werden we warm welkom geheten door een medewerker die ons naar een speciaal gebied leidde. We konden er gratis kamperen, er was een wasstation, elektriciteit, en we mochten gebruik maken van het sanitair. Daarnaast was er een grill met gasaansluiting. Het voelde als een luxe campingsite! De camping was vol met enorme campers, glimmende pick-up trucks en complete tuinsets. Het was een levendige plek en 's avonds trad er zelfs een band op, met gratis bier tijdens het happy hour. Als ik niet op de PCT was geweest, had ik hier best een paar dagen willen blijven. Maar er was een waarschuwing voor de beren in de buurt. We moesten ons eten veilig in een afgesloten berging opbergen. Hikers lieten me een filmpje zien van beren die vlak daarvoor nog over de camping hadden gerend op zoek naar voedsel. Sommige kampeerders lieten hun eten zomaar liggen, waardoor de beren 's nachts of vroeg in de ochtend op zoek kwamen.

Na een fijne dag op de camping, kroop ik in mijn tent om te slapen. Niet veel later werd ik echter wakker van een enorme chaos. Geschreeuw, blaffende honden, en overal paniek. Het waren beren die over de camping renden, op zoek naar voedsel. Gelukkig verdwenen ze al snel en bleef het rustig. Totdat ik rond 4:30 uur wakker schrok van een angstkreet net buiten mijn tent. Toen ik later met de persoon sprak, vertelde hij dat hij door een beer was gesnuffeld terwijl hij op zijn tas lag te slapen – zonder tent, waarschijnlijk met wat voedsel in de buurt. Voor de beren was dit natuurlijk een makkelijke prooi.

De dagen na Lake Tahoe brachten wat angst en onzekerheid met zich mee. Ook in de wildernis na Tahoe zouden veel beren rondhangen. De meeste hikers hadden hun bear canisters al ingeleverd in Kennedy Meadows, maar het was niet verplicht om ze rond Tahoe te gebruiken. Een ranger adviseerde me om mijn eten in bomen te hangen, maar beren kunnen zelfs in bomen klimmen. Ik koos ervoor om mijn eten in mijn tent te bewaren, vooral omdat bruine beren vaak schuw zijn en liever de makkelijke weg kiezen. Een andere ervaren hiker gaf me hetzelfde advies. Tot nu toe is dat goed gegaan, hoewel ik wel een hongerige beer ben tegengekomen die op zoek was naar insecten.

Als vroege vogel sta ik vaak rond 5:00 uur op, waardoor ik vaak de eerste ben op de trail. Dit heeft me al wat mooie ontmoetingen met dieren opgeleverd, zoals de keer dat ik een beer tegenkwam. Na een luid geluid draaide de beer zich om, keek me even aan en rende toen snel weg – gelukkig ging alles volgens plan.

De laatste paar dagen heb ik flink wat mijlen afgelegd. Ik heb een week lang meer dan 30 mijl per dag gelopen, wat neerkomt op zo'n 50 kilometer. Momenteel loop ik door Noord-Californië, een gebied dat vorig jaar zwaar werd getroffen door bosbranden. Het landschap is onmiskenbaar anders: dode bomen, as en stof. Maar ondanks de verwoesting groeit er weer nieuw leven op, en op verschillende plekken kom ik prachtige bloemenvelden tegen – een welkome afwisseling!

Tussen al het wandelen door, was het onlangs mijn verjaardag. Om verbinding te maken met de buitenwereld, moest ik naar een hotel in het gehucht Belden, wat me een steile afdaling van zo’n zes mijl kostte. Vol enthousiasme rende ik bijna het hele stuk naar beneden om met mijn familie te kunnen praten. Een dag later kreeg ik echter last van een zwelling op mijn voet. De pijn werd erger, en ik besloot door te lopen naar Chester, waar ik een lift naar Burney kreeg. Mijn schoenen zijn ondertussen ook helemaal versleten, en ik had veel eerder nieuwe moeten bestellen. Ze komen nu eindelijk aan in Burney, dus ik ga daar een paar dagen rust nemen en mijn voeten goed verzorgen. Misschien was het even nodig om rust te pakken, want de 'man met de hamer' had me nu echt bereikt.

Ik ben inmiddels bij het middelpunt van de PCT aangekomen, en ben officieel dichter bij Canada dan bij Mexico! Ter gelegenheid van deze mijlpaal werd ik positief verrast door een groep kampeerders die elke jaar wandelaars verwelkomt met een lekkere maaltijd. Verse salades, fruit, donuts, koekjes en bier – het was de perfecte manier om de halfway point te vieren.

De komende dagen zal ik dus wat meer tijd nemen om te rusten, en ook wat informatie in te winnen over de komende staten: Oregon en Washington. Voor nu geniet ik volop van alles wat de trail me biedt. Ik houd jullie op de hoogte van mijn avonturen! ❤