| 9 | Oregon coast trail

Toen ik bij de snelweg richting Ashland aankwam, duurde het niet lang voordat een voorbijganger me oppikte. Binnen tien minuten zat ik al in de auto, op weg naar de stad. Het was opvallend hoe veel mensen in de omgeving zich verantwoordelijk voelden om te helpen, of het nu ging om een rit naar de stad of zelfs een overnachting in hun huis. Ik kwam onderweg een oude bekende tegen, die me verraste met een halve bak Ben & Jerry’s, een klein gebaar dat mijn dag echt opvrolijkte voordat ik de auto instapte. De rit naar Ashland werd gezellig, vooral toen er meerdere hikers zich bij ons voegden, wat resulteerde in een nogal komisch tafereel: ik zat met een hond op mijn schoot en een bak ijs in mijn hand op de passagiersstoel.

Gelukkig had ik de dag ervoor, toen ik even bereik had, een bed in een hostel geboekt, want binnen de kortste keren waren alle slaapplekken in de stad vol. Veel hikers, die om de brandgebieden heen moesten reizen, waren in dezelfde situatie beland. Dit zorgde ervoor dat de hiker bubble flink was gegroeid, en iedereen in het hostel was bezorgd over wat ze nu moesten doen. Veel delen van de PCT in Oregon waren onbewandelbaar door bosbranden, en het zou een logistieke uitdaging worden om er doorheen te komen. De rook in de lucht maakte het ook onaangenaam om te lopen, wat leidde tot de keuze van veel hikers om geheel Oregon over te slaan en direct naar Washington te gaan. Maar voor mij voelde dat niet goed. Ik wilde de northbound route afmaken, zelfs als dat via een andere trail zou zijn.

Toen hoorde ik van een van de hikers in het hostel over de Oregon Coast Trail, een pad langs de kust dat van Oregon naar Washington loopt. Het idee om over het strand te wandelen, de frisse zeelucht in te ademen en weg te blijven van de verstikkende hitte klonk als muziek in mijn oren. Ik was meteen enthousiast.

De volgende dag, samen met drie andere hikers met wie ik vaker had gewandeld, gingen we naar een Mexicaans restaurant om onze plannen te bespreken. We werden aangesproken door een stel, Sue en Doug, die vroegen of we al een slaapplek hadden. Aangezien we die nog niet hadden, waren we blij met hun uitnodiging om de nacht bij hen door te brengen. Doug had een muziekwinkel gewerkt en had een prachtige Taylor-gitaar in huis, die hij aan de versterker aansloot. Samen speelden we een aantal nummers: Doug op de saxofoon, ik op de gitaar en Sue op de ukelele, terwijl de rest van de groep met ons meezong. Het was een geweldige avond en de volgende ochtend werden we getrakteerd op een heerlijk ontbijt. Daarna pakten we de bus naar de kust.

Toen we in Brookings aankwamen, was de verandering in temperatuur meteen merkbaar. De frisse zeewind was een verademing na de verzengende hitte van Noord-Californië. We kampeerden de eerste nacht op een georganiseerde camping naast de stad, en de volgende ochtend begonnen we onze tocht langs de kust. Dit keer zonder duidelijke navigatie-app, maar met foto's van kaarten en bordjes langs de trail. De Oregon Coast Trail was lang niet zo goed ontwikkeld als de PCT, wat betekende dat we vaak zelf moesten uitzoeken waar we heen moesten. De route leidde ons over zandstranden, door bossen en over rotsachtige paden, wat het lopen langzamer maakte dan we gewend waren. We moesten mentaal omschakelen, aangezien we normaal 30 mijl per dag wandelden met betrouwbare navigatie.

Na een aantal verkeerde afslag te hebben genomen, eindigde ik op een strand nabij Gold Beach. Toen ik weer bereik had, ontdekte ik dat de anderen verder terug waren. Het voelde goed om even rust te nemen en de tijd te nemen om te herstellen van de lange, warme dagen op de PCT. Noord-Californië had zwaar voor mijn lichaam gevoeld, en deze rust was precies wat ik nodig had.

De volgende dag vond ik de rest van de groep, en we besloten meer rust in te bouwen. Ons lichaam had duidelijk behoefte aan herstel, en we besloten ook om het aantal te lopen mijlen wat los te laten. Het gaf ons meer mentale ruimte. Bovendien hoefden we minder voedsel in te slaan, omdat we elke dag wel een klein kustdorpje passeerden waar we eten konden kopen. Hoe anders was dat in de wildernis van de PCT, waar je soms dagenlang zonder de mogelijkheid van een winkel liep!

Langzaam herstelde ik ook van een blessure die me al een tijdje had lastiggevallen. Dagenlang over het vlakke strand lopen deed wonderen. We sliepen vaak op het strand, waar we een paar keer mochten genieten van adembenemende zonsondergangen. Ook ervoeren we enkele bewolkte nachten, waarin ik in een dichte mist wakker werd. De weersomstandigheden aan de kust waren behoorlijk variabel. Wat ik het meest verrassend vond, was dat een groot deel van de kustlijn natuurgebied was en geen privégrond. Het was een zeldzaam gevoel om urenlang over het strand te lopen zonder iemand tegen te komen – het voelde als een verborgen paradijs.

Helaas begaf mijn telefoon het na de derde dag. De oplader werkte niet meer, wat betekende dat ik geen toegang had tot informatie en vaak niet wist waar ik was of hoe laat het was. Maar dat gaf ook een zekere vrijheid. Ik hoefde me geen zorgen te maken over de tijd of over wat er zou komen. Mijn enige focus was naar het noorden blijven lopen, en dat was genoeg. De ochtenden waren mystiek, de mist dikte zo ver dat ik nauwelijks meer dan een paar meter voor me uit kon zien.

De telefoons hebben mijn reislijn helaas niet kunnen bijhouden, wat de Polarsteps-kaart een beetje vreemd maakt, maar dat was voor mij niet belangrijk. Het was de ervaring die telde. Langs het strand ontdekte ik allerlei zeedieren: krabben, zeehonden, aangespoelde kwallen en zelfs zeeleeuwen. Het was geweldig om zoveel natuur rondom me heen te zien, zelfs als sommige delen van het strand moeilijk begaanbaar waren door grote rotsformaties. Deze dwongen ons soms om de kustweg te nemen, een drukke en gevaarlijke weg die we vaak met liften doorkruisten. Tot mijn verbazing ging het liften heel gemakkelijk, en het leek wel alsof mensen gewend waren aan hikers hier aan de kust.

Lopen door de kustdorpjes was een luxe. 's Ochtends koffie met pannenkoeken, 's middags Mexicaans eten – het was een welkome afwisseling van de intensieve hiking. Na maanden van beperkte toegang tot goed voedsel was mijn lichaam er duidelijk aan toe om goed bij te komen.

Uiteindelijk, na zo’n 250 mijl langs de kust, besloten de meesten van ons om weer de wildernis in te trekken. We waren allemaal klaar voor de rust van de natuur en verlangden naar de stilte en de afgelegenheid die de drukke kustdorpen ons niet meer konden bieden. We wandelden zelfs dwars door een zandbuggyfestival, waar Trump-vlaggen en andere politieke uitingen de sfeer bepaalden. Het was grappig om een glimp van deze Amerikaanse cultuur op te vangen