| 8 | Oregon & wildfires

Na een dag op pijnstilling door de bergen gestrompeld te hebben, kwam ik eindelijk aan bij de highway naar Chester. Met een groepje hikers heb ik daar zo’n anderhalf uur geprobeerd te liften. We zagen er niet bepaald uit als door de wol geverfde reizigers. Het vulkanische as en de stof uit het afgebrande gebied zaten overal, en ik strompelde door de pijn die ik stiekem met adrenaline en pijnstilling had weggedrukt. Uiteindelijk kwam er toch een lift en bracht deze ons naar Chester, waar we eerst naar een Mexicaans restaurant gingen om onze lege magen te vullen. Na de maaltijd liepen we naar een motel waar een andere hiker ons een plekje op de grond kon bieden. Het was in ieder geval iets! Douchen, kleding wassen en mijn vermoeide voeten in een zoutwaterbad stoppen, dat was pure luxe na de dagen van pijn. Alles deed pijn, niet alleen de blessure, maar vooral mijn voeten. Mijn schoenen zaten vol met gaten, waardoor ze steeds vol liepen met steentjes en vuil. Wondjes ontstonden, en mijn voeten waren kurkdroog. Ze hadden dringend hydratatie nodig. Dit was het moment om een beetje pas op de plaats te maken.

De volgende dag begon mijn voet echt te zwellen – een teken dat mijn lichaam aan het herstellen was. Ik bracht de dag door in een park met een pak ijs op mijn voet, terwijl mijn medereizigers goed voor me zorgden. Gelukkig had ik nieuwe schoenen besteld, die ik in het volgende stadje, Burney, kon ophalen. Mijn oorspronkelijke plan was om het laatste stuk door de ‘burn area’ niet te lopen en met de bus naar Burney te gaan, waar ik in de plaatselijke kerk kon rusten. De kerk biedt hikers onderdak, douches en een wasruimte – zo fijn! In de ochtend gooide ik mijn versleten sneakers weg, want ik had toch niet de intentie om te lopen de komende dagen. Na een heerlijke pannenkoek in een café, checkte ik mijn e-mail en ontdekte dat mijn schoenenbestelling was geannuleerd. Ze accepteerden mijn creditcard niet. Dit is een probleem dat veel internationale wandelaars hier in de VS ervaren. Gelukkig had ik een goed gesprek met vrienden over oude dictators tijdens mijn ontbijt, wat de ochtend toch wat luchtiger maakte.

De bus die ik wilde nemen, bleek al twee jaar niet meer te rijden. Terwijl ik dat ontdekte, stonden ik en vier andere hikers voor een nieuwe uitdaging: liften naar Burney. Na twee ritten en een paar uur wachten, kwamen we daar uiteindelijk aan. In de kerk werd ik hartelijk ontvangen, en na een tijd gebabbeld te hebben met een medewerker, zette ik mijn voet in een koud bad om verder te herstellen.

De volgende dag ging ik met de bus naar Redding, een grotere stad waar ik mijn nieuwe schoenen kocht en een compressiesok droeg. In de twee dagen die volgden, hield ik mijn been hoog, maakte veel stretchoefeningen en hield mijn voet in koud water. Stap voor stap ging het beter en op een gegeven moment was ik in staat om weer 30 mijl (ongeveer 50 kilometer) per dag te lopen. Daarna bouwde ik langzaam af, en na een paar dagen ging het zonder pijnstilling. De pijn is er nog steeds, maar het is goed te verdragen.

De eerste dagen na Burney waren een mix van schaduwrijke bossen en open stukken met intens zonlicht. De temperaturen bereikten vaak de 40 graden, wat het allemaal een stuk uitdagender maakte. Overal hoorde ik andere hikers praten over de extreme hitte. Voor deze woestijntemperaturen moest ik mijn dagstructuur aanpassen, en gelukkig vond ik nog genoeg waterbronnen onderweg. Ik zorgde ervoor dat ik goed bleef drinken en mijn ademhaling onder controle hield om overmatig zweten te voorkomen.

Toen ik de Highway 5 naderde, probeerde ik samen met een Noorse hiker een lift te krijgen naar Mt. Shasta. We stopten een auto, maar die ging alleen naar Dunsmuir, een klein dorpje. Daar kochten we wat inkopen en gingen we naar een lokale pizzeria. Het werd al snel donker, wat liften bemoeilijkte. We besloten te lopen, maar omdat er weinig verkeer was, besloot ik dat ik de nacht misschien wel in het park zou doorbrengen. Gelukkig pikte iemand ons snel op – een vrouw die vaak hikers meenam – en ze zette me af bij de trailhead, vlakbij een rivier. Toen ik mijn tent opzetten en wat water uit de rivier filterde, zagen twee vissers me vol verbazing naar de rivier kijken. Ze zwaaiden naar me, wat me even herinnerde aan hoe bijzonder deze reis is en dat het leven gewoon doorgaat, zelfs als ik hier in de natuur ben.

Mijn nachtrust was echter niet optimaal. De geluiden van auto's en de denderende goederentreinen – zo’n 50 meter van mijn tent – maakten het moeilijk om goed te slapen. Maar zoals altijd, als je de trail verlaat, kom je weer in een andere wereld. De volgende dag liep ik weer zo’n 30 mijl en werd ik beloond met een prachtig meer waar ik even in zwom. Dit soort momenten maken elke stap de moeite waard.

De daaropvolgende dagen kwamen er steeds meer meertjes en rivieren, waar ik telkens even in dook. Soms met andere hikers die ik onderweg ontmoette. Het was ook een bijzonder moment toen ik mijn eerste duet speelde met een meisje die een ukelele bij zich had. Geweldig om wat muziek te maken voor de groep hikers die erbij stonden. Ik had een gitaar mee, en het was mooi om te zien hoe andere hikers de gitarar bespeelden die ik had meegenomen, wat ze enorm waardeerden.

Wat me opvalt op de trail is hoe weinig het uitmaakt wie je bent of waar je vandaan komt. Hier zijn we allemaal gelijk. Er zijn mensen van verschillende leeftijden, achtergronden en sociale posities, maar op de trail vervagen al die sociale rollen. Het maakt niet uit of iemand een dokter, bouwvakker, advocaat of piloot is, we hebben allemaal dezelfde doelen en doen hetzelfde werk: navigeren, water zoeken, inkopen doen en genieten van de natuur. We worden herinnerd aan onze simpele, pure levensbehoeften, en ik besef me meer dan ooit dat we als mensen eigenlijk niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn. Het is een enorme les die de trail me elke dag opnieuw leert.

De hittegolf die ik de afgelopen week heb doorstaan, met temperaturen van boven de 40 graden, heeft me gedwongen goed voorbereid op pad te gaan. In de buurt van de grens met Oregon stond een zware klim van 14 mijl op het programma, die ik met 43 graden het midden van de dag aandurfde. Het was een zware test, maar gelukkig ging het goed en bereikte ik uiteindelijk de grens met Oregon, een grote mijlpaal. Inmiddels heb ik meer dan 1700 mijl gelopen.

Toen ik de grens bereikte, stonden er enkele trail angels met koud bier en snacks – perfect voor een kleine viering. De lucht werd echter donkerder, en niet veel later begon het hard te waaien. Onweerswolken dreigden boven mij, en ik besloot mijn spullen in de tent te leggen voor het geval de situatie erger werd. De geur van rook vulde de lucht, en ik besloot mijn tent in te pakken en richting de highway te lopen. De lucht was zwaar van de rook en as, en momenteel is het gebied rondom Oregon en Washington deels afgesloten vanwege de vele branden. Ik ben nu in Ashland, waar de lucht volledig gekleurd is door rook. Het is afwachten hoe de situatie zich ontwikkelt, maar voor nu ben ik gelukkig veilig. Zodra het weer veilig is, ga ik mijn reis voortzetten.

Tot die tijd blijf ik genieten van de momenten die ik op de trail heb, en ben ik dankbaar voor alles wat ik heb geleerd.