| 2 | Op naar San jacinto

De afgelopen dagen zijn opnieuw prachtig geweest. Toch begin ik ook te merken dat deze tocht zeker geen makkie is. Elke dag weer op pad gaan vergt fysiek én mentaal behoorlijk wat. Er zijn zoveel dingen om rekening mee te houden—gelukkig leer ik veel van andere hikers, maar soms ook gewoon op de harde manier.

Ik ben de eerste dagen misschien iets té enthousiast geweest met mijn tempo en het aantal mijlen dat ik liep. Sommige dagen tikte ik zelfs meer dan 20 mijl aan. Dat voel je uiteindelijk in je lichaam. Door de hitte zweet je veel en raak je belangrijke voedingsstoffen kwijt. Die moet je dan wel op tijd aanvullen, anders loop je jezelf echt leeg. Eén dag voelde ik me zo slap dat ik amper verder kon. Dat was het moment waarop ik écht goed ben gaan nadenken over water, voeding, supplementen en tempo.

Ik let nu beter op hoeveel liters water ik meeneem, waar de volgende waterbron ligt en hoeveel voeding (plus elektrolyten) ik nodig heb om mijn lichaam te blijven ondersteunen. Ook denk ik beter na over het gewicht van mijn rugzak en hoe ik die draag om de belasting te verminderen. Er zijn zoveel tips en tricks te leren onderweg, en ik neem ze gretig mee.

Sindsdien loop ik in een rustiger tempo, samen met een leuke groep van vier. En dat werkt: door kalmer te lopen, kan ik het langer volhouden. Ik leer hier echt elke dag bij. Op de dag dat ik me beroerd voelde heb ik wat pijnstilling genomen, en gelukkig hielp dat goed.

Natuurlijk beleef ik ook nog steeds bijzondere dingen. Zo kon ik een stukje liften naar een supermarkt net buiten de trail. Daar ontmoette ik Marco, een bikepacker uit Duitsland. Zijn verhaal raakte me diep: een kind in zijn omgeving is ernstig ziek en heeft een dure behandeling nodig. Marco heeft zijn baan opgezegd en is op de fiets gestapt: door de VS, dan naar het VK, en uiteindelijk terug naar Keulen. Zijn doel? Tijdens de eerste thuiswedstrijd van FC Köln het stadion infietsen om aandacht te vragen voor de actie. We spraken lang in het Duits—dat kon hij natuurlijk beter dan ik 😄—en ik heb veel respect voor zijn missie. Je kunt hem volgen (en steunen) via Instagram: @Marco_Isele.

Zoals je misschien op de foto's hebt gezien, draag ik een kleine reisgitaar met me mee. Die zorgt onderweg vaak voor mooie momenten. Muziek verbindt, en het is prachtig om met anderen te spelen—vooral voor hen die dat thuis missen. Tijdens een siësta bij Eagle Rock (een rotsformatie die inderdaad op een adelaar lijkt) speelden we muziek met een groepje. Even alles vergeten, gewoon genieten.

Natuurlijk gaan je gedachten vaak naar thuis: eten, douchen, schoon beddengoed... Maar wat je hier voor terugkrijgt is het meer dan waard.

Ik heb inmiddels m’n eerste rustdag genomen in het bergdorpje Idyllwild. Wat een ervaring! De burgemeester van dit hippie-achtige dorpje is—geen grapje—een hond. En het was zijn verjaardag! Iedereen kreeg gratis pizza, ijs en drinken. Dat trok natuurlijk flink wat hikers aan, inclusief ons. ’s Avonds belandden we in een karaoke bar met de hele groep, en de volgende dag huurden we een gezellige B&B in het bos. Eindelijk rust: kleren wassen, douchen, gitaar spelen, spelletjes doen, en gewoon even niks.

Ik heb nu 150 mijl (zo’n 240 kilometer) gelopen, en de komende dagen staat Mount San Jacinto op het programma. Dat belooft weer een schitterende tocht te worden!

Geniet van de foto’s, tot snel weer ❤️