| 3 | Van bergtoppen tot woestijnhitte – de veelzijdigheid van de PCT

Na mijn rust in Idyllwild werd ik meteen weer stevig aan het werk gezet: anderhalve dag non-stop klimmen om de top van Mount San Jacinto te bereiken, op 3208 meter hoogte. Een flinke uitdaging, maar de frisse berglucht, het uitzicht en de wind op de top maakten het helemaal waard. Als kers op de taart werd ik getrakteerd op een adembenemende zonsondergang.

Mijn ritme sluit zich inmiddels aan bij dat van de natuur: ik sta op bij zonsopkomst rond 5:00 en ga slapen bij zonsondergang. Dat levert elke dag weer prachtige kleurenluchten op—een cadeautje om zo te mogen leven.

Na de afdaling van Mount Jacinto wachtte me een compleet ander klimaat: de hitte. Temperaturen kunnen oplopen tot 40 graden, wat wandelen overdag flink zwaarder maakt. Gelukkig brengt de wind in open vlaktes wat verkoeling. Tijdens een bevoorradingstrip met een Uber naar de dichtstbijzijnde supermarkt, liep ik daarna verder in de hitte. Rond vijven kwam ik langs een klein gebouwtje waar iemand ijs en koude frisdrank uitdeelde—zo’n onverwacht geluksmomentje waar je op de trail echt van geniet.

Op lange, droge stukken worden er soms watercontainers achtergelaten voor hikers. Dat is geen overbodige luxe, want we dragen soms 4 tot 6 liter water mee. Die avond sliep ik in een droge rivierbedding, op het kiezelzand—bijna alsof ik op een strand lag. 🌙

De Pacific Crest Trail is pittig. Als je een dag veel gedaald hebt, weet je dat er weer een klim volgt. En jawel, de volgende dag begon met een klim langs een rivier omhoog, terug naar pijnboomhoogte. De landschappen blijven variëren: van groene valleien tot verbrande bossen waar felgekleurde bloemen tussen groeien—de contrasten zijn bizar mooi.

Het voedingspatroon onderweg is wel even schakelen. Alles draait om calorieën, gemak en houdbaarheid. Mijn maaltijden variëren van instant-soepen (vaak vier porties tegelijk), proteïnerepen, pasta, couscous en gnocchi tot Snickers, curry’s, Oreo’s met Nutella, hummus, notenmix en af en toe iets vers zoals citroen of gember—als ik het kan vinden. De keuze is beperkt tot wat een willekeurige winkel aanbiedt, en dat maakt het ook weer een avontuur op zich.

In het stadje Big Bear kon ik gelukkig even losgaan: ik liet een verse salade maken, nam brownies mee voor later en at me helemaal vol tijdens die zogeheten "townday". Starbucks om op te laden (letterlijk en figuurlijk), daarna een mega (vega) burger met friet bij een lokale tent. Het contrast met het leven op de trail is groot—je ziet enorme pick-ups, Jeeps en trucks voorbij denderen. De Amerikaanse "bigger is better"-mentaliteit begint me steeds meer op te vallen.

Na Big Bear waren de routes een stuk vriendelijker qua hoogtemeters, waardoor ik vlot veel mijlen kon maken. Inmiddels heb ik de 350 mijl aangetikt! Onderweg kwam ik voor het eerst een Joshua Tree tegen—een boom met het uiterlijk van een cactus, heel bijzonder. Het leven op de trail begint te wennen: de routine zit erin. Sommige dagen zijn eentonig, tot je ineens voor een ravijn, rivier of bergketen staat. Verrassingen liggen hier altijd op de loer.

De vijfde dag na Big Bear ging ik weer de bewoonde wereld in om te bevoorraden. En hoe: bij de enige McDonald's die direct aan de trail ligt, vlak langs de snelweg. Omdat die onder constructie was, moesten we... door de drive-thru lopen. Fantastisch. Na een flinke bulkronde daar, haalden we water bij het tankstation. Mensen begonnen spontaan een praatje met ons te maken, boden hulp aan of spraken hun bewondering uit. Het zijn momenten waarop je beseft hoe bijzonder deze reis is.

Want ja, je leeft écht buiten de maatschappij. Meer dan een week dezelfde kleding, wassen in rivieren, water halen bij tankstations—en dat terwijl anderen in de rij staan voor benzine. Die contrasten zijn zó treffend.

Daarna liepen we nog een paar kilometer verder door een omgeving met grillige rotsformaties, alsof ik zo een scène uit Red Dead Redemption was binnengestapt. Al zitten we nog dicht bij de spoorlijn—de goederentreinen hoor je goed. Gelukkig heb ik oordoppen mee 😅.

Het volgende stadje waar ik naartoe ga is Wrightwood. Voor het eerst zal ik verblijven bij een zogeheten trail angel—iemand die zijn huis openstelt voor hikers om te douchen, kleren te wassen en in een écht bed te slapen. Dat is soms hoognodig, zeker als je maar drie paar sokken en ondergoed hebt. Het is mijn eerste ervaring met een trail angel, dus ik ben benieuwd!

Voordat ik afdaal naar de dichtstbijzijnde snelweg om een lift te pakken, kijk ik nog even uit over de uitgestrekte Mojave Desert—een vlakte zonder hoogteverschil, die er heet en eindeloos uitziet. Die uitdaging komt de komende week aan bod… en ik ben er klaar voor. 🔥

Tot snel weer – geniet van de foto’s en verhalen!