| 4 | Van Wrightwood tot de Mojave: cowboy camps, burrito’s en 900 kilometer op de teller

Wrightwood was een leuke tussenstop. Het hele stadje ademt hiker-vriendelijkheid: kortingen voor PCT-lopers, stopcontacten buiten de winkels, zitplekken en volop mogelijkheden om nieuwe gear in te slaan. Ook een lift regelen is hier zo gepiept. Inmiddels heb ik al bijna tien keer gelift — iets wat ik in Nederland nooit zou doen, maar hier voelt het heel normaal en veilig.

We ontbeten bij het Grizzly Café waar we enorme porties kregen. Precies wat we nodig hadden. Daarna snel naar de supermarkt voor een nieuwe voorraad, en toen op naar onze trail angel Maria. Spannend, want je komt natuurlijk zomaar bij iemand thuis — en we hadden al twaalf dagen niet gedoucht. Maar dit hoort óók bij de reis. Maria verwelkomde ons warm in haar knusse huis. We mochten in een kinderkamer slapen, waar toevallig nog een kind op bed lag toen we aankwamen. Even verwarring, maar hij werd naar beneden geroepen, en wij konden ons nest installeren. We waren met z’n drieën terwijl er eigenlijk maar plek was voor één, dus bliezen we luchtbedden op en maakten het ons comfortabel. Daarna: eindelijk douchen en kleding wassen — heerlijk! De avond sloten we af met een pizza en een biertje in de lokale kroeg. In de ochtend namen we afscheid van Maria, deden nog wat inkopen en liftten terug naar de trail.

Daar begon meteen een klim naar Mt. Baden Powell (2.860 m), via een reeks switchbacks. Bijna de top gehaald die dag, maar ik sliep wat lager vanwege de harde wind. Dit was ook mijn eerste “cowboy camp” — slapen zonder tent, gewoon onder de sterrenhemel. Magisch, met zicht op de zonsondergang en later een kraakheldere sterrenhemel. In Zuid-Californië regent het vrijwel nooit op de trail, dus dit zal ik voorlopig blijven doen.

De volgende dag stuitte ik op mijn eerste officiële trail closure: een stuk van vijf mijl waar een beschermde geelbenige kikker leeft. We moesten omlopen via de weg. Net op dat moment kwam ik een man tegen in een dikke pickup truck vol kampeerspullen. Hij vroeg of ik een burrito en cola wilde — natuurlijk! Zijn naam is Joe, afkomstig uit LA, maar geboren in Yucatán, Mexico. Hij maakte burrito’s met verse ui en knoflook, het rook geweldig. Zulke momenten maken je dag. Na de lunch liep ik verder langs de weg en wist al snel weer een lift te regelen.

Daarna ging de route verder over het gebergte achter Los Angeles. Op sommige stukken was nauwelijks water, dus sjouw je liters tegelijk mee. Bij een brandweerkazerne kon ik gelukkig bijvullen en mezelf even opfrissen. Een andere hiker vertelde dat we op slechts een half uur afstand van Beverly Hills en Hollywood liepen. Een gek besef, terwijl wij zwetend en stoffig op zoek zijn naar water. Die avond kampeerden we met een grote groep — voor het eerst met zoveel tegelijk. De sfeer was goed, mensen uit allerlei landen en leeftijden. Eén van hen, T-Rex (trailnaam), is net met pensioen en loopt nu de PCT. Hij vertelde dat Amerikanen vaak pas zo’n reis maken na hun pensioen, omdat ziektekostenverzekeringen hier vaak via het werk geregeld worden. Geen werk = hoge kosten.

Ik kreeg zelf ook mijn trailnaam: O2 (Oxygen). Ik had per ongeluk een zuurstofabsorber in mijn eten gedaan, omdat ik dacht dat het kruiden waren… Tja, lange dag.

De temperaturen lopen inmiddels op, nu we verder de Mojave-woestijn in trekken. Soms sta ik al rond 04:00 uur op. Als ik met een groep loop, spreken we af waar we aan het eind van de dag kamperen, en gaat ieder op z’n eigen tempo. Heel fijn, die vrijheid. Op een van die dagen eindigden we in het Mexicaanse restaurant van het dorpje Agua Dulce. Voordat we daar aankwamen, liepen we door rotsformaties die zo uit een westernfilm lijken te komen — ze worden zelfs gebruikt als filmset. Het eten was heerlijk, het ontvangst warm en het bier koud. Er werd ons zelfs aangeboden om voor het restaurant te kamperen, maar we kozen toch voor een rustige plek verderop, in iemands tuin.

Wat me opvalt, is dat ik steeds makkelijker dingen durf te vragen: om ergens te slapen, water bij te vullen, mijn spullen op te laden. Mensen zijn echt behulpzaam. De volgende ochtend liftte ik voor het eerst achterin een pickup truck naar de supermarkt — een 100% Amerikaanse ervaring.

Daarna begon het vlakke stuk van de Mojave-woestijn. Overdag is het hier snikheet, dus tijd om de strategie aan te passen. Eerste stop: Hiker Town, een bizarre western-set middenin de woestijn, speciaal voor wandelaars van de PCT. Hier ontmoette ik veel nieuwe mensen die eerder waren gestart. Omdat ik gemiddeld 20 tot 27 mijl per dag loop, haal ik steeds nieuwe groepen in. We bespraken verschillende tactieken voor het 50 mijl lange hete stuk. Sommigen wilden alles in één nacht lopen, anderen kozen voor twee. Ik hield vast aan mijn eigen ritme: ’s avonds een paar uur wandelen, dan slapen tussen de cactussen en om 4:00 weer op pad. Werkte perfect.

Helaas is mijn trailmaatje Florian naar het ziekenhuis gebracht met bloed in zijn urine — volgens de arts een tekort aan essentiële mineralen. Een wake-up call: goed blijven letten op voeding en elektrolyten. Inmiddels heb ik 566 mijl op de teller staan — meer dan 900 kilometer! Bijna klaar met het woestijngedeelte. Ik neem eerst een rustdag in Tehachapi voordat ik aan het laatste stuk begin.

Tot snel, adios!