| 6 | De wildernis in

Hiken in de Sierra’s is echt een avontuur dat je doet voelen hoe klein je bent in het grote geheel van de natuur. Je loopt door een wildernis waar de bewoonde wereld ver weg is, waar je enkel af en toe een boswachtershut tegenkomt. De PCT meandert door de uitgestrekte bergen, en hoewel ik door Sequoia National Park en Yosemite kom, zie ik de beroemde Sequoia-bomen en de iconische Yosemite Valley niet. Daarvoor bevind ik me te hoog, maar het pad slingert door het park, met indrukwekkende uitzichten van de oostkant die ik anders nooit zou hebben gezien.

Elke dag klim ik de ene bergpas na de andere. De PCT heeft er 18 officiële bergpassen in een gebied van ongeveer 300 mijl – dat is een flinke uitdaging. De passen variëren in hoogte van 2500 meter tot 4400 meter, en ik moet telkens weer omhoog klauteren, alleen om daarna weer steil naar beneden te duiken. De afdalingen kunnen wel 1000 tot 2000 meter zijn, en ik voel me soms een beetje alsof ik in een episch gevecht ben met de natuur zelf. De bergtoppen zijn bedekt met sneeuw, wat de route des te indrukwekkender maakt. Het smeltwater stroomt in riviertjes naar beneden, en ik volg het geluid van het water terwijl het zich een weg baant door de bergen.

Het water hier is het beste dat ik ooit gedronken heb – ijskoud en verfrissend. Ik heb zelfs op een warme dag in een bergmeer gesprongen om mezelf af te koelen. Natuurlijk is het water ook handig voor een snelle wasbeurt, aangezien douches hier niet voor het oprapen liggen. Het is indrukwekkend hoe snel de vegetatie verandert terwijl ik de berg op klim. Van bloemen, planten en grote bomen naar pijnbomen, rotsige paden en uiteindelijk de kale rotsen en besneeuwde pieken. Het is een gevecht om die bergen te trotseren, maar als je boven bent, is het uitzicht het allemaal waard.

De dieren die ik hier tegenkom, zijn helemaal niet bang voor mij. Ik loop vaak in de vroege ochtend mijn tent uit en zie herten of reeën rustig gras eten in de buurt. Marmotten zitten op grote hoogtes en komen vaak heel dichtbij, grappig om te zien hoe nieuwsgierig ze zijn. En dan zijn er de beren. Op een dag spotte ik een moeder met haar kleintje, terwijl ik waarschijnlijk een enkele wolf zag, die me even aankijkend, stiekem het bos in sloop. Maar de grootste plaag van allemaal zijn de muggen. Ze komen in zwermen zodra ik stop om een pauze te nemen. Ik zoek altijd een open plek met een beetje wind, maar soms lukt het niet, en dan moet ik door de jeukende ellende heen.

Ik moet vaak rivieren of beekjes oversteken, waarbij ik balancerend over stenen of boomstronken probeer droog te blijven. Bij sommige overgangen is er geen andere keuze dan door het water te waden. Mijn sokken en schoenen uit, alles goed verpakken, en dan maar door dat ijskoude water. Wat nog erger is, is dat de muggen lijken te weten wanneer je je schoenen weer aan moet trekken en je opnieuw gestoken wordt. Toch, hoe irritant het ook is, het hoort erbij. Het is de natuur, en ik overleef het wel.

In de afgelopen dagen liep ik vaak met een groep, wat erg gezellig was, maar ik merkte dat ik mijn vrijheid miste. Er werd van tevoren afgesproken hoeveel mijlen we die week zouden lopen, en dat voelde voor mij beperkend. Ik heb daarom besloten om weer alleen verder te gaan. Het geeft me de vrijheid om mijn eigen tempo te bepalen, zonder verplichtingen. Ik wil ook de ervaring van het alleen zijn in de wildernis volledig benutten. Het is een belangrijk onderdeel van mijn motivatie voor deze reis, om het gevoel van vrijheid te ervaren en me volledig te verbinden met de natuur om me heen.

Het leven in de wildernis vraagt om planning, vooral wat betreft voedsel. Doordat ik zoveel kilometers maak, heb ik veel energie nodig. Mijn bear can, die ik altijd bij me draag, is een beetje mijn schatkist. Het lijkt alsof ik alles wil eten als ik tijdens een pauze naar de inhoud kijk, maar ik moet goed plannen wanneer ik wat eet. Elke maaltijd is een hoogtepunt, ondanks dat ze simpel zijn, vooral als je wekenlang hebt rondgewandeld zonder veel keus. Toen ik de laatste dag in de Sierra’s had, besloot ik nog even door te lopen om op tijd te zijn voor het ontbijt in Kennedy Meadows North. Pannenkoeken, zo simpel en toch zo ontzettend lekker na dagen in de wildernis.

De afgelopen dagen ben ik weer gedaald naar lagere hoogtes, en dat merk je duidelijk aan de flora en fauna. Ik ruik de geur van wilde munt, zie bloemen en prachtige bomen waarvan ik de naam niet ken, maar die me telkens weer opvallen. Misschien moet ik wat meer leren over de natuur die me omringt, zodat ik alles beter kan begrijpen en waarderen.

Nu de bear can is ingeleverd – ik heb hem voorlopig niet meer nodig – sta ik op het punt om een rustdag in Lake Tahoe te nemen. Daarna breekt een nieuw hoofdstuk aan: Noord-Californië. Dit gebied werd vorig jaar zwaar getroffen door bosbranden, en ik wil eerst wat research doen om te zien of het pad daar nog goed begaanbaar is. Veiligheid gaat voor alles, want verbrande bomen kunnen onverwachts omvallen en takken kunnen gevaarlijk zijn. De PCTA heeft het pad niet gesloten, maar raadt het wel af. Ik ga erover nadenken en mijn beslissing maken zodra ik er meer over weet.

Ik ben benieuwd naar wat de komende dagen gaan brengen, en kijk ernaar uit om mijn avontuur verder te zetten. Tot snel!