| 7 | Norge pa långs | De vermoeidheid slaat toe | 28-7 t/m 31-7 |

Mijn lichaam begon meer en meer behoefte te krijgen aan rust. Mijn doelstelling was om in Sulitjelma te komen voor 1 augustus, zodat ik Lisa zou kunnen ophalen. Deze doelstelling zou zeker gaan lukken, al had ik vooraf niet gedacht dat ik het zou redden om op 1 augustus al daar te zijn. We hadden een aantal instapmogelijkheden en scenario’s uitgedacht, waarvan deze ook een mogelijkheid was. Ondertussen loop ik verder over de Nordlandruta. De omgeving is prachtig, ik ontmoet her en der wat mensen en er zijn dagelijks hutten om even wat eten of drinken te maken.

Mijn gasbrandertje was kapot, waardoor ik probeerde om het warme eten zoveel mogelijk in de hutten te bereiden. Ik overnachtte in de Bolstua, waar ook een Deens stel verbleef. We wisselden wat verhalen uit over routes en plekken die ik mogelijk zou tegenkomen; ze kwamen namelijk vanuit het noorden. In de ochtend zou ik een stuk over de E6 lopen, een snelweg voor Noorse begrippen, al kun je het meer met een provinciale 80-weg uit Nederland vergelijken. Ik begon vroeg, zodat het verkeer nog minimaal zou zijn.

Na twee uur lopen kwam ik de poolgrens over. Een groot gebouw, “The Arctic Center”, stond naast de weg, waar je even een bezoekje kon brengen en wat koffie kon drinken. Gezien dit voor mij de tweede keer was in een jaar, vond ik het ook best om door te lopen. Ik baalde ergens wel dat ik dit stuk niet over de trail liep, gezien dat toch wat specialer is. Maar goed, het was een flinke afkorting en dat voelde op dit moment beter, gezien mijn vermoeidheid.

Bij de Lonsstua, de eerstvolgende hut, ging ik van de E6 af en ben ik tussen de middag gaan slapen, even een powernap. Dit was de eerste keer dat ik dit deed en het voelde vrij goed! Even tussen de middag de batterij opladen, net als de elektronica die ik gelijk even aan de lader legde. De hutten hebben stapelbedden en zijn ook vaak leeg overdag, dus je hebt alle rust.

Wat de gemoederen toch weer doet aanwakkeren, is hoe prachtig het uitzicht in de omgeving is. Ik nader het Junkerdal Nationaal Park, aan de voet van Sulitjelma. Ik zit vrij laag, waardoor loof- en naaldbomen weer volop zichtbaar zijn. Wilde bloemen en de geur van allerlei planten maken het een rijke omgeving. Het pad is fijn, de zon schijnt en er blaast een lichte bries, waardoor het net even wat aangenamer is. Ik pers de laatste 10 km van de dag eruit en kampeer aan de voet van een rivier. Door het gebrek aan mijn gasbrandertje sla ik het avondeten over, laat het kampvuur voor wat het is en begin aan mijn voorraad noten en ander snel voedsel.

De volgende ochtend is nat. Niet zozeer van de regen, maar van het torenhoge struikgewas dat tegen mij aankomt. Kilometerslang moet ik mezelf door de bosjes heen wanen, ploeteren en klauteren. Het was een afkorting die ik zelf had uitgestippeld, alleen is hetgeen wat op het oog sneller lijkt, niet altijd het geval. Het pad liep omhoog naast een rivier, die me richting Junkerdal zou begeleiden.

Veel van het pad was getroffen door rockslides, waardoor ik mezelf soms bijzonder lastig over rotsblokken en los zand moest zien te krijgen. Ik verlaag mijn tempo wat en kom uiteindelijk gestaag uit de bosjes, weer op toegankelijker terrein. Naarmate ik hoger en hoger kom, verschijnt het grote meer aan de voet van Junkerdal: het Balvatnet. Het is een imposant beeld: de wolken in verschillende kleuren en groottes, zwevend over het meer en door de bergen, de lichtinval van de zon die er een mystiek spel van maakt. Heel dynamisch en met grote snelheid in verandering.

Ik film dit een tijdje in verhoogd tempo, waardoor het lijkt alsof alles zich nog sneller afwisselt. Ondertussen proberen de muggen, ondanks de wind, me het leven zuur te maken, maar het maakt me even niets uit. Later die middag ga ik verder en wil ik een hut bereiken, aan de voet van het meer. Ik voel dat de energie aan de lage kant is en praat mezelf moed in.

Mijn gedachtegang bestaat vooral uit: hoe ver nog? Zal ik even op de app kijken? Hoe dan ook, ik kom er vanzelf. Ook het energieniveau door de dag heen is erg dynamisch. Het is niet dat je met een volle tank op je best begint en dat alles daarna minder wordt. Soms begin ik wat stroefjes, raak ik daarna in flow en kan ik meters maken. Geregeld beland ik in de middag in een dip, maar vaak vind ik aan het eind van de dag hernieuwde energie, als een geschenk om toch nog even door te kunnen gaan.

Ik bereik de grote hut, plek voor wel 20 of 30 mensen, maar toch was ik er alleen. Ik stook de haard aan, beentjes gestrekt en rust even goed uit. Er staat een groot bed, waar ik even mijn slaap ga inhalen. Nog anderhalve dag tot Lisa komt, een fijn vooruitzicht!

De volgende dag loop ik richting Sulitjelma. Hier pak ik de bus richting Fauske, waar ik Lisa zal treffen. Lisa komt vanuit Bodø en Fauske ligt somewhere in the middle. Terwijl ik Sulitjelma nader, stopt er een auto naast me. Een vriendelijke man, een jaar of 70, vraagt of ik een rit nodig heb. Gezien ik over de weg aan het lopen ben en nog maar een kilometertje of 4 moet lopen, sla ik deze niet af.

Ik stap in en kom erachter dat de man doorrijdt naar Fauske, net waar ik heen wil! Ik heb dus een rit te pakken, ideaal. De omgeving van Sulitjelma is geweldig. Het ligt vrij hoog; een enorm gebergte torent over het dorp uit. Er staan hier veel vakantiewoningen en oude mijnwerkershuizen. Er is hier in de vorige eeuw veel mijnwerk geweest, momenteel is de mijn gesloten.

De wegen en tunnels die zijn aangelegd, waren oude routes voor de mijnwerkers. De tunnels zouden speciaal voor de treinen zijn aangelegd, die de grondstoffen van de mijnen vervoerden. Het is een bijzonder gezicht: kilometerslange tunnels die elkaar afwisselen, grote meren en rivieren die richting Fauske stromen, gezien Fauske op zeeniveau ligt. Al het bergwater komt daar samen en gaat massaal de zee in. Er zou dit jaar extra veel sneeuw zijn gevallen in het noorden, vandaar het vele water.

We naderen Fauske. De man waarmee ik meerijd had voorheen een bakkerij in Fauske, die nog actief zou zijn. Dit is precies de plek waar ik heen wil! Ik bedank de man, neem afscheid en settle mezelf voor een aantal uurtjes in de bakkerij. Een verwennerij: heerlijke kaneelbollen en ander lekkers liggen er in de vitrine, ik neem er het een en ander van.

In de tussentijd laad ik mijn elektronica op en zoek ik een camping die op loopafstand ligt. Hier zou ik later mijn kleding wassen, even goed douchen, mijn verwilderde baard bijknippen en even goed voor de dag komen als Lisa arriveert.

Ik loop iets achter met de reisverhalen! Lisa en ik zijn samen aan het genieten, binnenkort een inhaalslag!