| 8 | Norge på langs | Samen verder op avontuur | 1800 km | 1 - 6 augustus |

Touchdown in Bodø, Lisa is gearriveerd! Niet veel later wisselt het goede nieuws zich af met wat minder nieuws: haar bagage is helaas niet meegekomen. Dat is natuurlijk essentieel als je de wildernis in wilt om te gaan lopen. Ik pak de trein naar Bodø om elkaar daar te treffen en in de hoop snel de bagage te mogen ontvangen. We ontmoeten elkaar op het centraal station: eindelijk weer die fijne knuffel en dikke zoen, dat was even geleden. Energiek van de blijheid en anderzijds teleurgesteld over de bagage gaan we de stad in om wat te eten. Een Franse meid die ook haar bagage miste, ging gezellig met ons mee. We aten een Thaise curry, mogelijk mijn eerste verse groenten sinds ik begon aan deze hike. Wat een genot, vers eten ter beschikking te hebben. Die avond bleven we in een hostel slapen, in de hoop de bagage de dag erna te mogen ontvangen.

Helaas bleef het lang onduidelijk waar de bagage zou zijn. Na veel telefoontjes en hoofdpijn besloten we al naar Sulitjelma te gaan om daar de bagage te laten bezorgen. We maken twee liftbordjes, eentje voor Fauske en de ander voor Sulitjelma, en gaan langs de weg staan. Vrij snel werden we opgepikt door een Birmese man (zeg je dat zo?) die al een aantal jaar in Noorwegen woont. Hij was onderweg naar zijn werk in de buurt van Fauske; we konden zeker met hem meerijden. Snel de spullen in de auto en op naar Fauske.

Eenmaal daar, was de tweede route naar Sulitjelma minder bezocht. Sterker nog, waarschijnlijk alleen een aantal Noren die er een vakantiewoning hebben en de lokale mensen. Het geluk stond aan onze kant, want binnen tien minuten werden we opgepikt. Een Noorse man genaamd Eirik, een jaar of 70, nam ons mee. Eirik kwam van zijn werk af, wat hij dus nog steeds met alle plezier doet. Hij werkt volle dagen op het land, niet even wat minder bijvoorbeeld op die leeftijd. Sterker nog, hij draaide acht werkdagen achter elkaar en had er dan vier vrij. Bizar! Het scheelt dat hij dit met alle plezier doet, dan is het waarschijnlijk ook niet zo zwaar als dat het klinkt. Ondertussen belt hij zijn Thaise vrouw om te vertellen dat hij twee lifters mee heeft, supergrappig. Zijn vrouw was ook aan het werk in Fauske, maar zou later pas terugkomen.

Eirik vertelde dat er soms maar 10 tot 20 auto's per dag naar Sulitjelma gaan, we hadden dus geluk. Onderweg stopte hij een aantal keer om ons de mooiste plekjes te laten zien. Ook Eirik benoemde dat er veel water lag door de grote hoeveelheden sneeuwval van de afgelopen winter. Eirik zette ons af bij het begin van de klim richting de berghut, die 4 km vrij steil omhoog ging. Met bepakte tassen sjokten we naar boven en kwamen uiteindelijk aan bij de DNT-hut rond een uur of 22:00.

Bij binnenkomst stond er een jongeman van een jaar of 18 in de keuken te koken. Ik keek eens goed en verrek: dit was Janis, de jongen waar ik al een aantal weken contact mee had. Gezien het lage aantal thru-hikers zijn er maar weinig soortgelijken die je tegenkomt. Via Instagram had ik Janis leren kennen, een 18-jarige Duitse jongen, die dit avontuur helemaal alleen onderneemt! Janis schrikt zelf ook van onze binnenkomst, dit hadden we beiden niet verwacht. We nemen plaats en kletsten nog lang door die avond, zo lang en enthousiast dat we er de volgende dag klachten over ontvingen van al slapende wandelaars, oeps… Maar goed, deze avond was even een uitzondering.

Ondanks dat het wachten op Lies haar bagage geen pretje was, hadden we nu wel eindelijk de tijd om aandacht voor elkaar te hebben en even te kunnen landen. Gelijk in de stress- en actiemodus moeten is niet fijn als je aan je reis begint. Ook kon mijn lichaam wel wat rust gebruiken, gezien de lange dagen en vele kilometers die ik er al op had zitten. Toch was het in mijn hoofd wel wat onrustig: gezien de routine van het lopen er al goed ingeslepen zat, was het vrij lastig om stil te blijven zitten. Dit is een proces dat later tijdens de reis nog vaker naar voren komt, maar waar ik wel veel van geleerd heb.

Na een heleboel qualitytime samen, werden we helaas weer teleurgesteld door de SAS. Onduidelijke berichtgeving, bezorging die toch later kwam; het bracht veel onrust. Vier dagen later kwam de tas eindelijk aan. De bezorger maakte nog maar even een filmpje, want een levering boven in de bergen, bereikbaar alleen via een zandweggetje, maakte hij waarschijnlijk niet zo vaak mee. Wij stonden te trappelen om te gaan en deden dat maar ook gelijk, ook al was het een uur of 19:00. Er zou een hut op zo’n 12 kilometer zijn, waar we uiteindelijk de nacht wilden verblijven.

Gelijk gingen we de ruige bergen in: sneeuw, veel water, her en der ijs en veel hoogteverschil. Het was gelijk actie. We stonden dan ook versteld over hoe mooi het er was; de eerste stappen voor Lies waren meteen in een wonderlijke omgeving. Door de vele bewolking en de ondergaande zon werd het een stuk donkerder. De lucht kleurde her en der rood, wat achter de donkerzwarte wolken een intimiderend beeld gaf. Je voelt je op deze momenten zo levendig, meestal doordat de kwetsbaarheid juist groter is. Wetende dat je in de ruige bergen bent, met risicovolle omstandigheden, doet wat met je. Enerzijds is het eng, maar aan de andere kant maakt het je juist erg levendig voelen. Wetende dat we met z’n tweetjes zijn, doet al veel goeds. Ook hebben we allebei ons koppie erbij en is het niet de eerste keer in dit soort terrein, al moet je altijd alert blijven.

Ook komen de eerste rendieren voorbij, een tweetal dat op een afstandje blijft kijken waar we heen gaan. We klauteren door verschillende sneeuwvelden, waarbij we er bij eentje op de billen naar beneden moeten glijden, gezien de steilheid van de berg. Ik had dit al een aantal keer gedaan, al heeft het me waarschijnlijk ook een gescheurde regenbroek bezorgd. Ondanks de middernachtzon was het deze avond erg donker; de wolken kunnen voor veel donkerheid zorgen. Onderaan het meer komt de hut in beeld, alleen moeten we hiervoor nog even flink afdalen en een rivier over. Zoals bekend stond het water erg hoog en liepen we al door het water voordat we de brug bereikten.

Wat we toen niet wisten, is dat het waterpeil door de dag heen hier erg kan schommelen. Een aantal dagen later hoorden we van een paar vrouwen dat ze de brug op een ander tijdstip niet konden bereiken doordat het water te hoog stond. Gelukkig konden we de hut bereiken en was het inmiddels een uur of 22:30. Er waren meerdere hutten: vaak een hoofdgebouw, een kleiner gebouw en eentje waar je met de hond in kan. We namen het kleinere gebouw, een schattig plekje, net groot genoeg voor ons twee. Gelukkig was er niemand aanwezig, dus konden we ongestoord onze spullen klaarleggen en vrij snel de slaapzak in. Het avontuur samen was nu echt begonnen.

De volgende ochtend zouden we de grens naar Zweden oversteken en de hoogvlaktes van Padjelanta betreden. Het weer was vrij onstuimig: harde wind en regen, maar her en der toch zonnestralen die door de wolken heen kwamen. De komende tijd zou dit veel vaker gaan voorkomen; het weer wisselt zich hier in een groot tempo. Het ijskoude en heldere water wordt verlicht door de zon, waardoor het een azuurblauwe kleur krijgt. We komen aan bij de eerste rivieroversteek, waarbij we meerdere stromingen door moeten lopen. De brug die hier normaal staat, zou gebroken zijn. De vele sneeuwval heeft zo zijn gevolgen gehad.

We proberen de beste plek uit te zoeken en gaan om en om het water door. Een van de oversteken bleek zwaarder dan verwacht. Voordat ik het wist, stond ik bijna tot mijn heupen in het kolkende water. Ik kwam op een punt dat teruggaan of vooruitgaan beide zeer kwetsbaar aanvoelen, wat vrij beangstigend is. Je hebt het gevoel ieder moment mee te kunnen gaan in de stroming. Ik focus op mijn adem en zet zoveel mogelijk door. De kracht van de stroming neemt bijna mijn wandelstokken mee, waarmee ik juist de balans probeer te behouden. Een paar stappen en eindelijk, ik bereik de overkant.

Ik kijk Lisa aan en probeer met mijn stem boven het kabaal van de rivier uit te komen. Dit is niet de veiligste plek… Samen zoeken we verder en zien een andere man het water oversteken vanuit de andere kant. Ik loop naar hem toe en vraag naar de beste route. Hij zegt dat het volgen van de gemarkeerde stenen de beste route is. Lies neemt de route die de man liep, door de harde wind en plenzende regen. Het is eerder een filmscenario, iets wat je zelf liever niet onderneemt. Ernaar kijken en zien hoe de ander het doet, is al helemaal pittig. Gelukkig is het stuk waar Lisa doorheen gaat wat minder roerig en ben ik blij dat ze aan de overkant is gekomen.

We geven elkaar een dikke knuffel en lopen snel door naar het droge, gezien het water ijs- en ijskoud is. Dit was gelijk een vuurdoop voor de komende tijd, waar rivieroversteken nog vaker zouden voorkomen. Een aantal kilometer verder bereiken we de Zweedse grens: hier betreden we het gebied van Padjelanta, zo’n 100 kilometer wandelen tot de boot naar Ritsem. Het pad staat erom bekend goed voorzien te zijn van loopplanken, her en der wat Sami-gemeenschappen die vanuit kiosken hun waren verkopen. Hoe dit ons afging, beschrijf ik in het volgende reisverhaal!