| 2 | Rotsen, Moeras en Regenbogen - Dag 2 op de kungsleden

De ondergrond waar ik overheen loop is afwisselend rotsachtig en drassig – soms lijkt het net één groot moeras. Op veel plekken liggen planken om het pad begaanbaarder te maken, maar vroeg of laat beland je toch met je voeten in de modder. Droge sokken? Vergeet het maar.

Al snel klim ik omhoog en kijk uit over een ongerept landschap. Het doet me denken aan Amerika, maar toch is de schaal hier anders. De bergen zijn kaal en golvend – weinig bomen, veel ruimte. Soms lijkt het net alsof ik op de maan loop. Her en der grazen rendieren, inmiddels een vertrouwd beeld. Ik fotografeer en film veel, wat mijn tempo vertraagt, maar het is onmogelijk om niet te stoppen. Of het nu een vergezicht is of een vierkante meter vol mos, paddenstoelen, bessen en bloemen – de natuur hier is een meesterwerk.

Na een lange wandeling over een bergkam loop ik een mistbank in. Het nummer Misty Mountains uit The Hobbit zit al de hele ochtend in mijn hoofd, dus ik zet het maar gewoon op. Op de top van een klim staat ineens een rendier pal op het pad, op slechts tien meter afstand. Hij kijkt me aan en wandelt rustig weg. De muziek, de omgeving, dit onverwachte moment – ik word er even stil van. Wat maak ik hier toch mee…

Aan water is hier in elk geval geen gebrek. Om de haverklap kom ik een stroming of beekje tegen waar ik direct uit kan drinken. Daardoor hoef ik niet meer dan één liter mee te nemen – wat weer scheelt in gewicht. En over gewicht gesproken: ik heb mijn uitrusting flink “verlicht”. Mijn nieuwe tweepersoonstent weegt minder dan 600 gram, net als mijn slaapzak. Het verschil is enorm – ik kan nu 40 tot 50 kilometer per dag lopen zonder mijn rug of schouders te ruïneren.

De meeste mensen die ik tegenkom, sjouwen met enorme rugzakken. Zo sprak ik een man die 25 kilo op zijn rug had – meer dan het dubbele van mijn bepakking. Goed voorbereid zijn betekent voor mij vooral: dingen thuislaten. Je leert vanzelf wat je écht nodig hebt. Even later ontmoet ik een 74-jarige Zweedse man met een vergelijkbare, lichte uitrusting. Hij zegt dat het anders niet meer gaat op zijn leeftijd – en ik snap hem volledig. Wat een inspiratie dat hij dit nog steeds doet.

Ook vandaag tref ik weer een noodhut aan waar ik even kan schuilen en eten. Geen andere wandelaars deze keer – alleen Bee-Bee, mijn mascotte en mentale steun. Sinds kort heb ik een relatie, en ik merk dat het niet altijd makkelijk is om onderweg te zijn en Lisa te missen. Bee-Bee is een cadeautje van haar – een klein aandenken dat me gezelschap houdt. 🐝

Mijn trailmenu is vrijwel hetzelfde als op de PCT:’s Ochtends havermout met eiwit- en cacaopoeder – eet ik meestal al lopend.’s Middags een tortilla met pindakaas en trailmix (noten, chocolade, gedroogd fruit).Tussendoor wat repen, en als toetje een reep Tony’s karamel-zeezout uit Nederland.’s Avonds eet ik Adventure Food-maaltijden of een noedel-couscouscombi.

Onderweg snack ik constant blauwe bessen van de struiken. Vers, gratis, vol energie – hoe mooi is dat? Ik heb ook elektrolyten, koffiezakjes, vitamines, chocomel en thee bij me. Soms, als alles perfect samenvalt – de juiste mix van cafeïne, suikers, elektrolyten en kilometers – ontstaat er een soort biochemische flow. Je vliegt dan bijna over het pad, met een muziekje erbij, alsof geen berg te hoog is.

Aan het eind van de dag kom ik aan in het gehucht Ammarnäs. Daar loop ik het “Wardhus” binnen – een soort trekkershut met wat faciliteiten. Soms zit er zelfs een sauna bij. Voor een nachtje binnen betaal je flink, dus ik slaap weer gewoon in mijn tent. Maar ik mag wél mijn apparaten opladen én krijg appelsap van het huis. Top!

Ik blijf me verwonderen over wat ik hier allemaal meemaak. De herfst voegt echt iets extra’s toe – de kleuren, het licht, de sfeer. En geen muggen! Het weer is fris maar prima te doen. Af en toe breekt de zon door en verschijnt er een regenboog aan de horizon. Magisch.

Morgen wandel ik door naar het gehucht Jäkkvik, waar ik mijn voedselvoorraad weer kan aanvullen.

Wordt vervolgd…